De 27 antwoorden van…

Vanessa Verheyen

Zorgcoördinator en schoolpsychologe op Vrije Basisschool Maria Middelares in Sint-Job-In-‘t-Goor

 

Welkom. Je mag zijn wie je bent

 

1. Wat wou je later worden toen je kind was? Zoals veel kinderen wou ook ik, als ik groot zou zijn, juf worden. Al van kleins af aan speelde ik thuis de juffen van school na. En kijk… Ik ben ook juf geworden. Wel niet helemaal zoals ik het toen voor ogen had. In 2003 ben ik aan de universiteit afgestudeerd als psychologe met specialisatie schoolpsychologie en ondertussen ben ik al 18 schooljaren als zorgcoördinator in het basisonderwijs aan de slag.

2. Welk moment op je werk zal je altijd bijblijven? De dag dat we het pensioen vierden van mijn allereerste directeur. Na 40 jaar op de directiestoel gaf hij in 2009 de fakkel door. Ik had die dag de eer om hem te vergezellen en deze dag in goede banen te leiden. Wat een rollercoaster aan emoties! Het afscheid dat hij op het einde van dat schooljaar kreeg van zijn collega’s, collega-directeurs, leerlingen én oud-leerlingen én hun ouders heeft een immense indruk op mij nagelaten.  Die dag zag je waar hij zich jarenlang voor had ingezet. Altijd stond hij voor iedereen klaar en nu stond iedereen klaar voor hem! Hij tilde iedereen altijd op en deed hen op hun eigen manier schitteren. Die dag liet iedereen hém schitteren. De manier waarop hij zijn job deed, was en is voor mij een bron van inspiratie. Hij opende mijn ogen voor ‘de echte wereld’. Dat mag je best letterlijk nemen. Vanaf de eerste werkdag nam hij me mee op huisbezoeken en liet hij me aan de lijve ervaren in welke thuissituaties kinderen (moeten) leven. Ik heb zo veel van hem geleerd wat niet in de boeken staat. Hij heeft me ongetwijfeld mee gevormd tot de zorgcoördinator die ik geworden ben, maar ook tot de persoon die ik nu ben. Ik herken mezelf in vele opzichten in hem; gepassioneerd door mijn job in het onderwijs, een doorzetter, een luisterend oor, eerder op de achtergrond dan op de voorgrond, en altijd de andere vooruit proberen te krijgen, …  Ik hoop dat ik door mijn werk de mensen rondom mij mag raken zoals hij dat wist te doen, al is het maar een klein beetje.

3. Hoe denk je dat je collega’s je ervaren? Ik krijg wel eens te horen dat ik een betrokken zorgzame collega ben met het hart op de juiste plaats, een luisterend oor die altijd bereid is om zich ten volle mee in te zetten en die weet waar ze over spreekt. Er zal wel iets van aan zijn, denk ik. Ik ben thuis vaak en graag voor school bezig. Ik ben een werkpaardje en leg de lat graag hoog. Ik ben me ervan bewust dat ik de lat voor mijn collega’s ook hoog durf te leggen. Dat zullen ze vast beamen ; )

4. Welke eigenschap zie je liever niet bij collega’s? Ik kan me er echt aan ergeren wanneer iemand luidkeels laat horen wat zijn of haar mening is en die – door zo aanwezig te zijn – opdringt bij anderen.  Door zo’n irritante egoïstische houding ga je niet meer luisteren naar wat de andere te vertellen heeft en worden bruggen opgeblazen om samen te werken of om samen verder vooruit te komen.

5. Bij welke collega sta je in het krijt? Ik mag hier wel stellen dat ik bij een hele groep collega’s in het krijt sta. Wat zij voor mij in 2006 gedaan en betekend hebben, is goud waard! Zij waren er écht voor mij toen ik zo hard ondersteuning nodig had. Ik was hoogzwanger en privé ging ik toen door een héle moeilijke periode. Mede dankzij de steun en de daadkracht van heel wat collega’s heb ik me niet laten hangen en ben ik er zo veel sterker uitgekomen. Ik kan nog altijd energie putten uit het idee dat ik met hun steun toen die berg beklommen heb.

6. Wat beschouw je zelf als je grootste prestatie? Werkende mama zijn. Ik ben er best fier op hoe ik er in slaag om die 2 dingen goed te combineren.

7. Als je iets aan je werkomgeving zou willen veranderen, wat zou dat dan zijn? Veranderingen kosten geld. Daar wringt vaak het schoentje. Meer ICT-middelen zou het leerproces van veel kinderen verder kunnen stimuleren. Dus meer smartboards, tablets, enzovoort zouden fijn zijn.

8. Welke boodschap zou je willen geven aan de leerlingen? Je mag zijn wie je bent en uitgroeien tot wie je worden wil. Wij zullen je daar zo goed mogelijk in begeleiden en ondersteunen.
9. Wat is de grootste troef van jouw school? De zorg op onze school. En dat zeg ik niet omdat ik de zorgcoördinator ben. Zorg op maat voor élk kind is bij ons echt teamwerk en daar ben ik heel trots op.

“Ik ga tevreden naar huis wanneer ik er in geslaagd ben om iemand vooruit te helpen in een groeiproces”

10. Wat vind jij typisch voor Broeders van Liefde? Omarmd en onvoorwaardelijk groeikansen blijven geven, wie je ook bent.

11. Wanneer ga je tevreden naar huis? Als zorgcoördinator/schoolpsycholoog tracht ik elke dag een coach te zijn voor mijn collega’s, de kinderen, hun ouders, de stagiaires, …. Wanneer ik er in geslaagd ben om iemand in zijn eigen groeiproces weer een stapje  vooruit te helpen, ga ik tevreden naar huis.

12. Van welke gewoonte wil je het liefst af? Daar kan ik direct op antwoorden: te veel thee en koffie drinken en te weinig water. Het lijkt een gewoonte waarvan ik denk dat ik die makkelijk zou moeten kunnen veranderen. Maar toch slaag ik er precies niet goed in. Hoe ouder ik word, hoe meer ik geniet van dat tasje thee of dat kopje koffie. Het staat gelijk met gezelligheid en me-time. Op school hou ik er steevast aan om mijn werkdag te starten met een koffie en een babbel in de leraarskamer. Die gewoonte wil ik dan absoluut weer niet kwijt. ; )

13. Wat is het grootste compliment dat je ooit kreeg? Dat ik mensen inspireer door hoe ik in het leven sta, naar de dingen kijk en ze aanpak.

14. Wat is geluk voor jou? Geluk is voor mij een manier van dagdagelijks in het leven te staan. Je hebt er vat op hoe je naar de dingen kijkt. Je gevoelens, je beleving, je gedrag worden beïnvloed door wat en hoe je denkt. Gelukkig zijn, je gelukkig voelen gaat over het kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. Het is voor mij samenzijn met de mensen die ik graag heb en ten volle genieten van die momenten. Hoe meer ik dat gevoel met anderen kan delen, hoe gelukkiger ik ben.

15. Hoe voelt liefde aan? Een filosofische vraag, vraagt om een filosofisch antwoord 😉
    Fijn, maar ook niet altijd makkelijk. Liefde houdt in dat je voor iets/iemand ten volle gaat. Dat vraagt heel wat investering. Je bereikt bergtoppen, maar soms ga je ook door een dal om  daarna weer op te kunnen klimmen naar de volgende bergtop.

16. Wat is je dierbaarste bezit? Mijn gezin. Mijn partner Jef en mijn 2 zonen Tis (6 jaar) en Mats (13 jaar) zullen altijd op de eerste plaats komen voor mij.
17. Waar word je verdrietig van? Egoïsme. Het raakt me diep wanneer mensen hun eigen geluk vooropstellen zonder rekening te houden met welke impact hun gedrag heeft voor anderen.

18. Hoe kom je in deze coronatijden tot rust? Door de coronacrisis vielen heel wat verplichtingen weg. We misten het samenkomen met vrienden en familie, we misten het goed gevulde weekend met sociale en sportieve verplichtingen, we misten het naar het werk gaan, enz. Maar anderzijds brachten de strikte lockdownregels, het werken van thuis uit en het afstandsonderwijs in ons huis meer rust. Niet meer elke dag in de file staan, de ochtend- en avondrush verliep thuis helemaal anders, geen geregel rond de hobby’s waar de kinderen naartoe gebracht of opgehaald moesten worden. We deden met het voltallige gezin veel meer samen en met meer rust; samen eten, samen wandelen, samen fietsen, samen een spel spelen. Die Q-time die er kwam doordat de hele wereld de tijd nam, dat bracht me rust.

19. Welk lied zet je op als je troost zoekt? Het eerste lied dat in me opkomt is ‘Everybody Hurts van R.E.M.’

20. Wat is je favoriete film? Een film is voor mij geslaagd als ik vanaf het begin in het verhaal opgeslokt word en wil blijven verder kijken. Veel filmgenres kunnen me bekoren, alleen komedies zal ik nooit uit mezelf kiezen. Als het thuis opstaat, zal ik het onderspit hebben moeten delven tegenover mijn huisgenoten. 😉

21. Welke levende persoon bewonder je het meest en waarom? Ongetwijfeld mijn ‘moemoe’! Het was een warme sterke vrouw die zich nooit liet hangen. Moeder familias is een gepaste naam. Ze heeft in het leven heel wat tegenslagen te verwerken gekregen, maar altijd ging ze door. Ze heeft 3 van haar kinderen op jonge leeftijd moeten afgeven en ook het afscheid van ‘vava’ kwam veel te vroeg. Kranig stond ze in het leven. Bij haar was IEDEREEN ALTIJD welkom. Altijd stond er een pot koffie met koekjes klaar en altijd was er bezoek. Ze was voor zoveel mensen een rots in de branding, een ontmoetingsplek, een voorbeeld. Ze cijferde zichzelf wellicht te vaak weg voor de andere. Ik zou uren over haar kunnen vertellen.

22. Waar lig je momenteel wakker van? Ik ben iemand die meestal laat te bed gaat en vroeg opstaat na een goede nachtrust. Dat wil helemaal niet zeggen dat dingen me niet raken of niet blijven hangen. Maar ik kan het ’s nachts wel loslaten.

23. Wat is het dichtst dat je ooit bij de dood bent geweest? Het overlijden van ons ‘moemoe’. Op 7 maart 2003 hebben we afscheid van haar moeten nemen. In het bijzijn van de hele familie is ze thuis ingeslapen. Ik vergeet nooit die dag dat we ’s morgens telefoon kregen dat, als we nog afscheid wilden nemen van moemoe, het moment daar was. Zo’n onwezenlijk bericht. Al mijn tantes, nonkels, neven en nichten, hun lieven en de achterkleinkinderen … iedereen was er. Het leek alsof moemoe ons allen nog de tijd gaf om de laatste keer afscheid te nemen van haar. En toen ieder van ons dat ook gedaan had, en pas, blies ze, in het bijzijn van ons allen, haar laatste adem uit. Zo’n triest moment, maar anderzijds ook een warm moment. Moemoe verhuisde dat moment van de wereld naar de harten van ons allen waarin ze verder leeft.   Met veel liefde en plezier geef ik de herinneringen aan haar door aan mijn eigen kinderen.

24. Als je je leven mocht overdoen, wat zou je dan veranderen? Ik ben op 26-jarige leeftijd getrouwd en mama geworden. Bewuste keuzes toen. Toch zeg ik nu tegen jongere collega’s dat ze nog tijd genoeg hebben om te trouwen en kindjes te krijgen. Mijn tweede zoontje kreeg ik pas toen ik 34 was. Dan sta je toch anders in het leven dan op je 26^ste.

25. Wat heeft de coronacrisis jou geleerd? Dat we eigenlijk heel kwetsbare wezens zijn die afhankelijk zijn van elkaar. Iets waar we voor de crisis te weinig bij stil stonden. Deze crisis kunnen we alleen maar aanpakken door het samen aan te pakken. Als ieder de maatregelen naleeft, komen we er sterk uit. Onze maatschappij werd alsmaar individualistischer en toch worden we door zo’n crisis met onze neus op de feiten gedrukt dat we elkaar nodig hebben.

26. Waar droom je nog van? Heel cliché misschien, maar ik droom ervan om gelukkig en gezond samen met mijn partner oud te mogen worden.

27. Hoe wil je herinnerd worden? Ik hoop dat ze me herinneren als een sterke vrouw met het hart op de juiste plaats, een liefdevolle mama die het beste voorheeft met haar kinderen en zich daar ook ten volle voor inzet, een partner waar men altijd op kon rekenen, een vrouw met een positieve mindset, een harde werker, iemand die haar doel voor ogen houdt, maar daarbij ook steeds rekening houdt met de andere.