De liefde voor kinderen is nog steeds onze drijfveer

Ann Bolle & Hilde Vandermaelen

Kinderdagverblijf Woluland

Op een sombere herfstdag bevinden we ons in Sint-Lambrechts-Woluwe, waar we afgesproken hebben met Ann en Hilde, kinderbegeleiders in kinderdagverblijf Woluland. Tijdens de korte wandeling van de metrohalte naar het kinderdagverblijf bedenken we dat het moeilijk moet zijn om al die kleine kindjes zo goed te leren kennen tijdens hun eerste belangrijkste levensjaren, om ze daarna weer los te laten. “We vragen vaak om een foto te sturen van hun eerste schooldag.”

Redactie: Veerle Frissen, fotografie: Lies Willaert

Na een laatste afslag aan een binnenkoer, waar we eerst maatwerkbedrijf TWI voorbijlopen, bevinden we ons voor de deur van het kinderdagverblijf, dat in hetzelfde gebouw gelegen is als de kleuter- en lagere school. Sandra, de verantwoordelijke van Woluland laat ons binnen en geeft meteen mee dat Ann en Hilde slechts een halfuurtje tijd hebben voor het interview. Ze zijn kort vrij wanneer de kindjes slapen en we proberen ons gesprek dan ook op gedempte toon te voeren, om de rust in de nabij gelegen slaapzaal niet te verstoren. “Er zijn 3 leefgroepen: de baby’s, de kruipers en de peuters”, steekt Ann van wal. Hilde en ik werken al jarenlang samen bij de peuters, dat zijn kinderen met de leeftijd van 20 maanden tot 2,5 à 3 jaar. Een zeer boeiende leeftijd waarin de kinderen veel leren.”

Hart en ziel

Ann werkt hier al het langst, 30 jaar, Hilde kwam er 7 jaar later bij nadat er een plekje vrij was gekomen na haar stage. Het team bestaat momenteel uit 8 begeleiders voor 47 kindjes. Ann en Hilde werken er nog steeds met hart en ziel. “We zijn hier natuurlijk terecht gekomen door onze liefde voor kinderen en dat is nog steeds onze drijfveer”, verklaart Ann. Al hebben ze het beroep doorheen de jaren veel zien evolueren. “Vroeger lag de nadruk veel meer op het verzorgende aspect, luiers verversen, eten en slapen. Op een gegeven moment is ook het pedagogische aspect heel belangrijk geworden, en terecht. Al maakt het de job er niet gemakkelijker op”, voegt Hilde toe.”

Hilde: “Vroeger lag de nadruk veel meer op het verzorgende aspect. Op een gegeven moment is ook het pedagogische aspect heel belangrijk geworden, en terecht. Al maakt het de job er niet gemakkelijker op”

Structuur

Ann en Hilde staan afwisselend in voor de vroege en late shift. “Dat wil zeggen dat we ofwel om 7u15 of om 9u45 beginnen”, verklaart Ann. “We staan dan 2 uur en een half alleen met ongeveer 15 kinderen. Hilde knikt: “Vanaf de kindjes binnen komen, controleren we hun luiers en zetten we de peuters die al zindelijk zijn op het potje voor een eerste plasje. Er heerst hier een vrij vaste structuur, we bereiden de kinderen immers voor op de kleuterschool. Om 9 uur organiseren we een onthaalmoment: we lezen een boekje en tonen foto’s. Vanaf de 2^de begeleider begint, kan je pas een activiteit doen, want er is wel altijd een kind dat aandacht vraagt of een ouder die binnenkomt.” Ann vult aan: “Om kwart voor 11 is het alweer etenstijd. De kinderen drinken soep en eten patatjes, daarna gaan ze allemaal samen nog eens op het potje en om kwart voor 12 leggen we alle kinderen in bed tot ongeveer 14 uur. In de slaapruimte is het heel donker, dus ze slapen effectief allemaal. In de namiddag is er nog ruimte voor een andere activiteit of spelen we buiten als het weer het toelaat. Het is belangrijk om van tijd tot tijd wat frisse lucht te happen.”

Creativiteit

We willen graag weten wat hen na al die jaren nog steeds gemotiveerd naar hun job doet komen. Ann hoeft daar niet over te twijfelen: “Het creatieve aspect. Je kan al zoveel doen met kinderen van die leeftijd en ze boeken enorm veel vooruitgang.” Hilde beaamt: vooral qua taal maken ze grote sprongen. Plots kennen ze weer nieuwe woordjes, zijn ze mee met een verhaaltje wat we voorlezen of kennen ze de tekst van een liedje. Daarvoor doen we het. Ook de complimenten van de ouders doen ons zeer veel deugd. We krijgen steeds goede feedback van de school, omdat de kinderen zo goed voorbereid zijn. Wij vullen elkaar perfect aan, Ann en ik. We hebben allebei wat rugproblemen en dan springen we bij waar nodig. Ook qua aanpak zitten we echt op 1 lijn.”

Mondig

Sandra komt even kijken omdat er een kindje wakker is geworden, maar gelukkig is het snel weer rustig en kunnen we ons gesprek verder zetten. We informeren naar hoe de kinderopvang in Woluland de laatste jaren geëvolueerd is. “Kinderen zijn tegenwoordig veel mondiger,” is Ann stellig, “zelfs al op heel jonge leeftijd.” Hilde ziet vooral een maatschappij die eist dat kinderen al van heel jonge leeftijd meedraaien in de rush waar de ouders dagelijks mee worstelen. “Een goede werk-privé balans is voor veel ouders niet evident.” Een andere evolutie is dat er meer en meer Franstalige kindjes zijn. “Het Nederlands staat hier een beetje op een laag pitje, al spreken we in principe Nederlands met de kinderen, stelt Ann.” Maar Ann en Hilde trekken hun plan, in het Frans, het Engels en zelfs met gebarentaal indien nodig. “We vangen ook een meisje op dat slechthorend is, maar aangezien 1 van onze teamleden met dezelfde problematiek kampt, geeft dat geen problemen.”

9

Er is de laatste tijd veel te doen rond de werkdruk in de kinderdagverblijven. De overheid gaat ervan uit dat 1 kinderbegeleider voor 9 kinderen tegelijkertijd zou kunnen zorgen. Hilde: “Het aantal kinderen dat naar dit kinderdagverblijf komt, is doorheen de jaren enorm gegroeid. 9 kinderen per kinderbegeleider, dat is praktisch onmogelijk. In de praktijk ben je dan ’s ochtends nog vaak alleen met het dubbele aantal kinderen. Vaak ben je een kindje aan het verversen, terwijl er een ander in zijn broek plast en nog een derde erin trapt. Kinderen hebben bovendien veel persoonlijke aandacht nodig en op zulke momenten kan je hen dat niet geven.” “Als team zijn we veel diverser geworden de laatste jaren, weet Ann, en ook dat geeft soms storingen. We nemen allemaal onze eigen opvoeding en normen en waarden mee en soms zijn die verschillend. Dat maakt het soms lastig om als team aan 1 zeel te trekken.”

Voor meisjes?

Is het ook moeilijker geworden om kinderbegeleiders aan te trekken? Ann: “De opleiding van kinderbegeleider schiet naar mijn mening tekort. Studenten hebben bijvoorbeeld veel minder stage-uren tegenwoordig. Dat maakt ook dat we vaak stagiairs hebben die minder gemotiveerd zijn. Ze moeten alles nog leren in de job. Hilde is het daarmee eens: “Soms weten ze al dat ze na hun stage niet verder gaan als kinderbegeleider, maar bijvoorbeeld verder zullen studeren in de verpleegkunde. De opleiding kadert in het beroepsonderwijs en wordt vaak als minderwaardig aanzien, terwijl het toch gaat om de zo belangrijke eerste jaren van een kind! Momenteel hebben we een zeer goede stagiaire, maar we hebben er ook al gehad die nauwelijks praten met de kinderen. Ach, misschien hebben ze de studie aangevat uit gemakzucht of omdat hun ouders het een goed idee vonden? De job van kinderbegeleider wordt nog altijd aanzien als een echte vrouwenjob. Mannen zijn we hier nog niet tegengekomen.”

Ann: “De opleiding van kinderbegeleider schiet naar mijn mening tekort. Studenten hebben te weinig stage-uren en moeten vaak nog alles leren in de job”

Geen verrassingen

“Een goede dag is er 1 zonder verrassingen”, lacht Ann. “Ik ben altijd heel blij als ik een kindje iets heb kunnen bijleren”, vult Hilde aan. “En als ze lekker zot hebben kunnen doen die dag, met de muziek luid. Op vrijdag doen we dat vaker, als start van het weekend”. Ann lacht: “de kindjes dansen dan allemaal.” Hilde: “Ach, we hebben zoveel goede herinneringen gesprokkeld doorheen de jaren”, mijmert Hilde. “Een kindje wou ooit mijn tattoo op mijn pols afwassen, dus heb ik er zelf ook één getekend op zijn arm. De ouders vonden het cool.” Ann schiet plots ook iets te binnen. “Momenteel hebben we een meisje bij de kruipers met een hele zware bril, -6. Zelf draag ik een leesbril en ik had die ergens gelegd terwijl ik een ander kindje moest aannemen. Zij had vervolgens haar bril op de grond gegooid en mijn bril opgezet, supertrots! Dat zijn de dingen die je bijblijven.”

Moeilijk

In een kinderdagverblijf verloopt vast niet alles altijd even vlot. Waar hebben ze het wat moeilijker mee? “Ouders schrijven hun kinderen hier vaak in om hen een basis Nederlands mee te geven en we steken er dan ook veel tijd in. Dan is het jammer om vast te stellen dat ze het na 2 weken op een Franstalige school alweer verloren zijn. Het wordt thuis niet onderhouden. Veel ouders komen hier terecht omdat ze in de buurt wonen en een Nederlandstalig kinderdagverblijf goedkoper is. Een vereiste is wel dat minstens 1 van de ouders Nederlands begrijpt en spreekt. Soms vinden andere ouders die hun kinderen echt in het Nederlands willen laten opgroeien, geen plaats meer. Dat is jammer.”

Het afscheid

Tijd om afscheid te nemen. We vragen ons af hoe Ann en Hilde omgaan met afscheid? “We zien de kinderen allemaal even graag, maar met sommigen heb je toch een specialere band, vindt Ann. “Daarom vragen we vaak om een foto te sturen van de eerste dag op school, of een mailtje. We volgen dat graag op”, vult Hilde aan. “We hebben zelfs een familie van 4 gehad, die naar Frankrijk verhuisd zijn. De oudste is 21, de jongste is 15 jaar, die sturen elk jaar een kaartje of soms komen ze zelfs langs, ze wonen inmiddels terug in België. Dus we zien ze wellicht in januari weer, sluit Ann blij af.”

Wie zijn Ann en Hilde?

 Ann Bolle woont in Dilbeek, met haar man.

• Ze heeft 2 kinderen, een dochter van 27 en een zoon van 24
• Ze golft en wandelt graag met haar teckel-puppy.
• Elke woensdag zorgt ze voor de 3,5 jaar oude tweeling van haar dochter.

 

• Hilde Vandermaelen groeide op in Sint-Lambrechts-Woluwe, maar woont tegenwoordig in Zaventem.
• In haar vrije tijd voetbalt ze in clubverband in Sint-Pieters-Woluwe.

 

 

Kinderdagverblijf Woluland

• Woluland is een kinderdagverblijf vergund door Kind en Gezin voor de opvang van 42 kindjes tussen 0 en 3 jaar. Kinderen met een specifieke zorgbehoefte zijn eveneens welkom.
• Woluland biedt Nederlandstalige opvang voor kinderen tot 3 jaar waarvan één van beide ouders de Nederlandse taal begrijpt en spreekt. Kinderen met een auditieve en/of visuele handicap, die behandeld worden in het revalidatiecentrum Zeplin, worden met voorrang opgenomen. Voor kinderen met een andere specifieke zorgbehoefte wordt gekeken of deze zorgbehoefte kan geïntegreerd worden in de groep.
• Naast het creëren van een veilige en liefdevolle omgeving, waar kinderen op ontdekking kunnen gaan en hun geborgen weten, wordt er aandacht besteed aan het welbevinden en de betrokkenheid van ieder kind.