De volledige 27 antwoorden van… Alain Verdeyen
Alain Verdeyen (60)
Administratief medewerker brailledrukkerij in het Koninklijk Instituut Woluwe
“Ik hou niet zo van mensen die steeds praten in de ‘ik’-persoon”
Wat wou je later worden toen je kind was?
Toen ik kind was, wou ik journalist worden. Ik had telkens goede punten op het vak ‘Opstel’ en misschien zat daar de aantrekkingskracht om veel met teksten te doen. Ook leerkracht en onderwijzer vond ik toffe beroepen.
Wat had je aan op je allereerste werkdag?
Mijn allereerste werkdag in het Koninklijk Instituut Woluwe was op 10 oktober 1977. Maar wat ik toen aan had … ik vermoed een jeansbroek en een hemd met een vest en waarschijnlijk sneakers.
Hoe heb je de voorbije 10 jaar ervaren?
De voorbije 10 jaren heb ik ervaren als woelige jaren. Er waren veel conflicten in de wereld, veel negativiteit en verzuring onder de mensen. We kenden de aanslagen in Parijs, Brussel en andere plaatsen, die ook veel impact hadden op de houding naar andere bevolkingsgroepen toe. Op persoonlijk vlak was het voorbije decennium ook niet zo positief met een aantal overlijdens in de familie. De dood van mijn zus heeft mij enorm aangegrepen. Dit is een wonde die niet geneest.
Welke levende persoon bewonder je het meest en waarom?
Er zijn meerdere personen die ik bewonder. Het is echter moeilijk om één bepaald iemand te noemen. Laat het ons houden op alle medewerkers van de NGO’s, die zich dagelijks belangeloos inzetten om mensen in de vier windstreken hulp te bieden op medisch, emotioneel en materieel vlak. Als men beseft dat door hun toedoen nog grotere humanitaire rampen voorkomen kunnen worden, vind ik dit werk bewonderenswaardig. Dit geldt natuurlijk ook voor andere mensen die zich dagelijks inzetten en zich op volledig vrijwillige basis engageren om mensen bij te staan.
Wanneer ben je gelukkig?
Het geluk zit in kleine dingen. Ik voel me gelukkig als ik iemand kan helpen, bv. wanneer ik tijdens mijn vrijwilligerswerk mensen in de goede richting kan leiden tot hun integratie in de maatschappij. Tevens voel ik me heel gelukkig als het goed gaat in mijn relatie, in mijn werk en de familie. Het is gewoon een kwestie van nemen en geven.
Hoe denk je dat je collega’s je ervaren?
Ik denk en ik hoop dat mijn collega’s mij ervaren als iemand waar ze op kunnen rekenen en waar ze terecht kunnen voor een luisterend oor of een babbel. Verder denk ik dat men mij ervaart als een optimist.
Welke eigenschap zie je liever niet bij collega’s?
Een eigenschap die ik niet graag zie, is collega’s die vooral in de ‘ik’-persoon praten.
Wat is je dierbaarste bezit?
Zonder nadenken: mijn gezondheid. Tot nu toe zijn we gespaard gebleven van ziektes en operaties en dat is toch wel heel belangrijk. Het lijkt allemaal heel vanzelfsprekend, maar op de dag dat het wat minder goed gaat, besef je plots wat je mist.
Waar word je vrolijk van?
Als je ’s morgens naar het werk rijdt en je hoort een mooi liedje op de radio. Het maakt je dag tot een vrolijke dag en als daar bovenop nog het zonnetje schijnt, is dit enkel nog de kers op de taart. Daarnaast word ik ook vrolijk als er iemand goed nieuws heeft, hetzij een geslaagd examen, een behaald diploma, een ziekte die overwonnen werd … Dergelijke toestanden geven je een boost en een vrolijk gevoel.
Waar word je verdrietig van?
Verdrietig … Bij slecht nieuws, bv. een sterfgeval in de familie of bij vrienden. Ik word ook verdrietig als men op televisie de beelden ziet van kinderen en volwassenen die ontheemd zijn omwille van conflicten. Als men dan ziet dat de Middellandse Zee ondertussen een massagraf geworden is en miljoenen mensen leven in opvangkampen zonder basisvoorzieningen … stemt dat tot een verdrietig gevoel.
Waar trek je naartoe als je eens wil ontsnappen?
Als ik wil ontsnappen aan de dagelijkse sleur, trek ik naar Zeeland. Daar is ruimte zat en het gevoel om te vertoeven in de frisse, mooie lucht, breekt snel de stress en gejaagdheid.
Waar lig je wakker van?
Als er in de familie- of vriendenkring iemand ziek is of andere problemen heeft en de toestand er niet goed uitziet. Verder kan ik ook wakker liggen als er op het werk diverse zaken tegelijk moeten gedaan worden en er over gepiekerd wordt om alles tot een goed einde te kunnen brengen.
Welk moment op je werk zal je altijd bijblijven?
Het bezoek van koningin Fabiola n.a.v. het 150-jarig bestaan (1985) en van koningin Mathilde n.a.v. het 175-jarig bestaan (2010) van het Instituut. Dat waren feestelijke jaren met heel wat activiteiten (toneel, zangavonden, tentoonstellingen …) waaraan iedereen – directie, personeel en leerlingen – zijn steentje bijdroeg.
Bij welke collega sta je in het krijt?
Ik vrees dat ik bij verschillende collega’s in het krijt sta om eens af te spreken buiten het werk om bij te praten bij een hapje en een drankje. Het is al zo dikwijls gezegd en voorgesteld, maar altijd is er weer iets waarom het niet kan doorgaan. Bij gelegenheid maken we dit zeker goed.
Wat is het mooiste compliment dat je ooit kreeg?
Het mooiste compliment vond ik persoonlijk dat er verschillende mensen mij lieten weten dat ze dankbaar waren omdat mijn werk (zeker de brailleomzettingen) telkens tot in de puntjes verzorgd en af is. Het doet deugd om zoiets te horen en het motiveert zeker om op de ingeslagen weg verder te gaan.
Als je je leven mocht overdoen, wat zou je dan veranderen?
Het belangrijkste dat ik zou veranderen is toch te trachten om hogere studies te doen. Het voelt nog steeds als een gemiste kans. Verder zou ik toch proberen om wat meer quality time vrij te maken om bij familie en vrienden te zijn.
Wat beschouw je zelf als je grootste prestatie op het werk?
De grootste prestatie op het werk is, denk ik, dat we van een ‘primitieve’ brailledrukkerij gegroeid zijn naar een perfect uitgerust atelier, waar nu diverse taken vlot verwezenlijkt kunnen worden. In 1977 behielpen we ons met een Perkins-braillemachine en een thermoformapparaat (om braille op plasticbladen te kopiëren) en doorheen de jaren zijn we er in geslaagd om uitgerust te worden met de modernste technologische hulpmiddelen waarmee alles in een handomdraai klaargemaakt wordt. Voor deze verwezenlijkingen wens ik uitdrukkelijk de opeenvolgende directies te danken, die het mogelijk maakten om tot dit mooi resultaat te komen.
Wat heeft het leven jou geleerd?
Het leven heeft mij geleerd dat niet iedere dag over rozen gaat. Daarentegen denk ik dat, wanneer je je kunt omringen met de juiste mensen en je het geluk hebt om een toffe job te hebben met fijne collega’s, het leven heel boeiend kan zijn. De zon schijnt voor iedereen; als we allen een klein beetje moeite doen, kunnen we er samen iets moois van maken.
Wat is het dichtste dat je ooit bij de dood bent geweest?
Dat is een voorval van heel lang geleden. Ik moet een jaar of 5, 6 geweest zijn. Mijn grootmoeder had me in haar armen en omdat ik altijd op de deurbel wou drukken, verloor ze plots het evenwicht en liet me vallen met mijn hoofd op de rand van de deurdrempel. Ik had een heel groot gat in mijn hoofd en het bloedde enorm. Ik vermoed dat dat een moment was dat je wat dichter bij de dood staat.
Hoe kom je tot rust?
Zoals ik eerder al zei, trek ik naar Zeeland. In de open ruimte en de frisse lucht kom ik tot rust. Ook in de Ardennen geniet ik van de rust en de kalmte tijdens een wandeling of fietstocht. Verder kan ik ook erg genieten van een mooi boek, een goede film of een deugddoend gesprek.
Van welke gewoonte wil je liefst af?
Jammer genoeg rook ik nog. Van deze verslavende gewoonte zou ik graag verlost raken.
Als je iets aan je werkomgeving zou mogen veranderen, wat zou dat dan zijn?
Het idee werd in het verleden reeds geopperd: een koffiehoek voor de mensen van de administratie zou een wenselijk gegeven zijn. We werken allemaal eigenlijk een beetje op ons ‘eiland‘ en zo’n koffiemoment zou ideaal kunnen zijn om eventjes off the record bij te praten.
Hoe voelt liefde aan?
Liefde voelt aan als een warm, beschermend gevoel. Als men het geluk heeft om op te groeien in een liefdevol nest, mag men zich terecht gelukkig prijzen. Dit geldt ook voor een relatie. Als men liefde kan geven aan en krijgen van iemand anders, geeft het je de kracht om bergen te verzetten. Bovendien denk ik dat liefde een werkwoord is, waarin constant tijd en energie geplaatst moeten worden om het levendig te houden.
Wanneer ga je tevreden naar huis?
Wanneer ik kunnen doen heb wat ik wou doen die dag. Als ik een werk of opdracht kunnen voltooien heb en hiermee iemand anders vooruit kon helpen, geeft dit uitermate voldoening en ga ik met een goed gevoel naar huis. Als hier dan nog een schouderklopje van de directie bij komt, tja … dan is het alweer de moeite geweest en motiveert het om verder te doen. We werken in een instelling voor kinderen met bepaalde noden. Als we hier ons steentje – hoe klein ook – kunnen bijdragen om die kinderen te helpen op hun weg naar de toekomst, bezorgt dit een tevreden gevoel.
Wat is jouw levenslied?
Gigi l’Amoroso – Dalida: het zuiderse, het warme, het zonnige en het vrolijke, de positieve boodschap … alles zit in dit liedje.
Waar droom je nog van in de volgende 10 jaar?
Oei, dan gaan we al naar de 70 😊 Graag zou ik nog een tijdje verder doen in het KIW. Het blijft na zovele jaren nog steeds een plezier om te komen werken en als je de dankbaarheid ziet van de mensen waarvoor je werkt, dan blijft het zeker de moeite waard. Natuurlijk moet het fysisch allemaal nog doenbaar blijven. Nadien (als we op pensioen zijn) zouden we graag nog met de motorhome een aantal weken of maanden naar Griekenland trekken. We hebben reeds half Europa doorkruist, maar een bezoek aan de Peloponnesos staat nog op het verlanglijstje.
Hoe wil je herinnerd worden?
Dit is een moeilijke vraag. Het liefst zou ik herinnerd worden als iemand met het hart op de juiste plaats en die niet bang was om de handen uit de mouwen te steken. Het zou me plezier doen indien men mij zou herinneren als iemand met een luisterend oor en die waar nodig probeerde te helpen. Al denk ik dat men mij zal herinneren als een optimist, een lachebek die vooral door humor trachtte de dagelijkse beslommeringen te relativeren.
