Waarom zijn er nu wel financiële middelen?

Ik stel me vragen bij de campagne van de Vlaamse Overheid ‘Ik ga ervoor’. Daarmee wil men  nieuwe (tijdelijke) werkkrachten in de zorgsector aantrekken. Mensen zonder enige voorkennis of ervaring komen terecht in een sector die hen vreemd is. Ze verdienen evenveel als mensen die al jaren in de zorg werken. Ja, werken in de zorg moet veel meer aangemoedigd worden. Maar waarom zijn er, nu de nood zo hoog is, wel financiële middelen en waarom kon dat de voorbije jaren niet?

Ik ben zelf voor een stukje zo’n ‘Ik ga ervoor’-werkkracht die dit jaar een carrièreswitch maakte naar de zorgsector. In 1992 studeerde ik af als psychiatrisch verpleegkundige, werkte enkele jaren op een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis en verliet na een paar jaar de sector om een horecazaak te openen in hartje Leuven. Maar aan het begin van de lockdown in maart 2020, op de rand van een bore-out besliste ik om opnieuw te starten als hulpverlener. Ik kon meteen aan de slag bij Zorggroep Sint-Kamillus, op de FRA (langdurige forensische resocialisatie afdeling). Een job in de horeca heeft wel wat overeenkomsten met werken in de psychiatrie. Mijn mensenkennis kwam van pas, het werk beviel me en hielp zelfs om mijn hoofd leeg te maken.

Op 2 september tekende ik een contract van onbepaalde duur als halftijdse werkkracht bij het Mobiele Team, gecombineerd met een project in functie van de vermaatschappelijking van de psychiatrie. Mijn restaurant was ondertussen opnieuw open, dus de combinatie was niet evident.

30 jaar nadat ik voor het eerst als hulpverlener aan de slag ging, vind ik dat werken als zorgverlener aantrekkelijker moet worden, te beginnen met een serieuze loonsverhoging.

Een directeur van diverse woonzorgcentra vertrouwde me toe dat hij noodgedwongen personeel moet zoeken uit Oost-Europese landen. Dat studenten verpleegkunde te veel gepamperd worden, is een ander deel van het probleem. Ze zijn bijvoorbeeld tijdens hun stages niet verplicht om mee te draaien tijdens nacht- of weekenddiensten, nochtans standaard in onze job.

Kijk, we zijn een zachte sector, we doen de job uit passie, vroeger werd het al eens een roeping genoemd. De samenleving daarentegen is individualistischer geworden; we zijn er minder voor elkaar. Mijn grote wens is dat er meer appreciatie komt voor ons beroep. Dat kan bijvoorbeeld door de buitenwereld meer te betrekken in de wereld van de (psychiatrische) zorg. Een deel van de infrastructuur van Zorggroep Sint-Kamillus zal in de toekomst openstaan voor vergaderingen en evenementen van buitenaf. De patiënten nemen deel aan de voorbereidingen, zetten de zaal klaar, dienen eventueel op. Als we als maatschappij werken aan meer begrip en groepsgevoel, is dat al heel wat. Ik blijf op post. Ik ga ervoor. Ook nadat mijn restaurant opnieuw opent.

Wie is Fabian Deckers?

• Fabian werkt halftijds in het Mobiele Team van Zorggroep Sint-Kamillus in Bierbeek.
• Daarnaast is hij zaakvoerder van brasserie Improvisio in Leuven.
• Fabian is getrouwd en heeft 3 kinderen.
• Hij luistert graag naar Abba, Eurythmics, The Carpenters, maar ook klassieke, hedendaagse en Vlaams muziek kunnen hem bekoren.
• Zijn favoriete quote is: “There is only one way of life and that’s your own”.

+ quote

“Mensen zonder enige voorkennis of ervaring zullen evenveel verdienen als mensen die al jaren in de zorg werken. Daar stel ik me vragen bij. ”